احمدی زمانی، زهرا؛ گودرزی، اکرم؛ و دیالمه، نیکو (1398). مرور سیستماتیک عوامل مؤثر بر مسئولیت‌پذیری دانش‌آموزان با تأکید بر نقش مدرسه، علوم تربیتی از دیدگاه اسلام، 7(13)، 23-57.
[2] احمدی، حبیب‌الله؛ و دهقانی، رودابه (1394). آراء و اندیشه‌های اولریش بک (نظریه‌پرداز جامعۀ مخاطره‌آمیز)، توسعۀ اجتماعی، 10(2)، 101-126.
[3] احمدی، سیروس (1388). بررسی نوع‌دوستی در روابط روزمره اجتماعی و عوامل مؤثر بر آن، جامعه‌شناسی ایران، 10(2)، 87-108.
[4] ایزدی، صمد؛ و عزیزی شمامی، مصطفی (1388). ضرورت برخورداری دانشجویان از دانش شهروندی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی در فرایند جهانی شدن، مطالعات برنامۀ درسی، 4(15)، 60- 82.
[5] ایمان، محمدتقی؛ و مرادی، علی (1396). بررسی تأثیر ازخودبیگانگی اجتماعی در مسئولیت اجتماعی، مورد مطالعه: کارکنان شرکت نفت کرمانشاه، جامعه‌شناسی کاربردی، (3)، 123-152.
[6] ادهمی، عبدالرضا؛ و اکبرزاده، الهام (1390). بررسی عوامل فرهنگی مؤثر بر حفظ محیط زیست شهر تهران (مطالعۀ موردی: مناطق ۵ و 18 تهران)، مجلۀ تخصصی علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی، 5(12)، 113-140.
]7 [آزاد ارمکی، تقی (1399)، کرونا و جامعۀ ایرانی، نشر: مؤسسۀ مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
]8 [آقائی، سیدداود؛ و سعیدی، ندا (1400). تعهدات محیط زیستی دولت‌ها در کاهش مخاطرات زیست‌محیطی، مدیریت مخاطرات محیطی، 8(3)، 301-320.
[9] بشیر، حسن (1399). تحلیل خبری ارتباطی بحران کرونا و جامعۀ مخاطره‌آمیز، فصلنامۀ رسانه، 31(2)، 5-30.
[10] بک، اولریش (1388). جامعه در مخاطرۀ جهانی، ترجمۀ محمدرضا مهدی‌زاده، تهران: کویر
]11 [جلیلی تل چگاه، فرهاد؛ کلدی، علیرضا؛ و آقاجانی مرساء، حسین (1401). تحلیل وضعیت اخلاق اجتماعی با تأکید بر مسئولیت‌پذیری اجتماعی، مورد مطالعه: شهر تهران، مطالعات جامعه‌شناسی، 15(55)، 143-159.
[12] حاجیلو، فتانه؛ سقلی، سولماز؛ علیزاده اقدم، محمدباقر؛ و محمدپور، نیر (1400). بررسی رابطۀ کنترل اجتماعی و اخلاق محیط زیستی با دغدغه محیط زیستی دانشجویان دانشگاه تبریز، اخلاق زیستی، 15(36)، 1-20.
]13[حاجیلو، فتانه؛ و یزدخواستی، بهجت (1392). جامعۀ پایدار، تبریز: آیدین.
]14[حسنلو، حمیدرضا؛ حسین‌زاده، بابک؛ و حسینی درونکلایی، سیده‌زهرا (1401). معرفی مدلی کیفی برای آموزش شهروندی در مخاطرات محیطی با تکیه بر گرندد تئوری (مطالعۀ موردی: آتش‌سوزی بزرگ)، مدیریت مخاطرات محیطی، 9(3)، 241-253.
[15] خواجه‌نوری، بیژن؛ مساوات، سید‌ابراهیم؛ و ریاحی، زهرا (1393). رابطۀ سبک زندگی و مسئولیت‌پذیری فردی و اجتماعی) مطالعه موردی: نوجوانان دبیرستانی شیراز، جامعه‌پژوهی فرهنگی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، 5(4)، 45-64.
[16] رشادت‌جو، حمیده؛ رضایی، علی‌اکبر؛ و میرحق‌جو، میرنوید (1390)، نقش سرمایۀ اجتماعی در مدیریت بحران‌های اجتماعی کلانشهرهای ایران، مطالعۀ موردی: شهر رشت، مطالعات مدیریت شهری، 3(6)، 1-23.
[17] ریتزر، جورج (1384). نظریۀ جامعه‌شناسی در دوران معاصر، ترجمۀ محسن ثلاثی، تهران: علمی.
[18] زمانی، طوبی؛ مداحی، جواد؛ کریمی منجرموئی، یزدان؛ و باغ شیرین، غلامرضا (1400). مطالعۀ جامعه‌شناختی شیوع پاندمی کووید 19 و رابطه آن با احساس ناامنی اجتماعی مطالعه موردی شهروندان تهران، راهبرد اجتماعی فرهنگی، 10(39)، 319-355.
[19] صفاریان، محسن؛ ادهمی، عبدالرضا؛ و مرادی، علی (1399). شناخت رابطۀ بین فردگرایی و محرومیت نسبی با بی‌تفاوتی اجتماعی (مورد مطالعه: جوانان شهر کرمانشاه)، مطالعات فرهنگ ارتباطات، 21(49)، 255-287.
[20] صاحبی، علی؛ زالی‌زاده، محسن؛ و زالی‌زاده، مسعود (1394). تئوری انتخاب: رویکردی در جهت مسئولیت‌پذیری و تعهد اجتماعی، رویش روانشناسی، 4(11)، 113-134.
[21] صفاریان، محسن؛ و مرادی، علی (1395). عوامل اقتصادی اجتماعی مرتبط با مسئولیت‌پذیری جوانان شاهد و ایثارگر- استان کرمانشاه، جامعه‌شناسی کاربردی، 27(3)، 135-146.
[22] صادقی فسایی، سهیلا؛ و عرفان‌منش، ایمان (1394). مبانی روش‌شناختی پژوهش اسنادی در علوم اجتماعی (مورد مطالعه: تأثیرات مدرن شدن بر خانوادۀ ایرانی)، راهبرد فرهنگ، (29)، 69-91.
[23] طالبی، ابوتراب؛ و خوشبین، یوسف (1390). مسئولیت‌پذیری اجتماعی جوانان، علوم اجتماعی، (59)، 208-240.
[24] طباطبایی، نفیسه؛ طباطبایی، سیدشهاب‌الدین؛ کاکایی، یزدان؛ و محمدی آریا، علیرضا (1390). رابطه سبک‌های هویت و مسئولیت‌پذیری با پیشرفت تحصیلی نوجوانان 15 تا 18 ساله شهر تهران، رفاه اجتماعی، 12(44)، 23-42.
[25] عبادی، وفا (1393). بررسی عوامل اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر مسئولیت‌پذیری اجتماعی دانشجویان (مورد مطالعه: دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ماهشهر)، پایاننامۀ دانشگاه شهید چمران اهواز.
[26] فاضلی، نعمت‌الله (1399). کرونا و جامعۀ ایران (مردم‌نگاری کرونای ایران)، پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات، 25-44.
[27] قاضی‌زاده، هورامان؛ و کیانپور، مسعود (1394). بررسی میزان بی‌تفاوتی اجتماعی در بین دانشجویان (مورد مطالعه: دانشگاه اصفهان)، پژوهش‌های راهبردی امنیت و نظم اجتماعی، 4(1)، 59-78.
[28] کاظم‌پور، اسماعیل؛ و باباپور واجاری، مریم (1396). تأثیر آموزش صلح بر مسئولیت‌پذیری دانش‌آموزان، رهیافتی نو در مدیریت آموزشی، 8(4)، 65-82.
[29] کاظمی، عباس (1399). کرونا و جامعۀ ایران (نگاهی جامعه‌شناختی به کرونایی شدن جامعه)، پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات، 69-78.
[30] کیــوی، ریمون؛ و لوک وان کامپنهود. (1389). روش تحقیق در علوم اجتماعی. عبدالحسین نیک‌گهر. تهران: توتیا.
[31] گل‌پرور، محسن؛ و جمشیدیان، محمدحسین (1395). رابطۀ مسئولیت‌پذیری اخلاقی و اجتماعی با باور به دنیای عادلانه و ناعادلانه در دانشجویان، اخلاق، 6(22)، 99-130.
[32] گلستانی، لیلا (1393). بررسی رابطۀ تاب‌آوری و مسئولیت‌پذیری با جو عاطفی خانواده، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز.
[33] مدنی قهفرخی، سعید (1399). جامعۀ مدنی و کرونا (تجربۀ جهانی).
]34[ ملکیان، منصوره (1399). فرصت‌ها و تهدیدهای ویروس کرونا برای محیط زیست، رهیافت، (79)، 64-76.
[35] نبوی، عبدالحسین؛ نواح، عبدالرضا؛ و امیرشیرزاد، نرگس (1393). بررسی عوامل مؤثر بر بی‌تفاوتی اجتماعی (مورد مطالعه: شهروندان 18 سال به بالای شهر دزفول)، جامعه‌شناسی ایران، 15(3)، 132-161.
[36] نیکخواه، هدایت‌اله؛ ظهیری‌نیا، مصطفی؛ و آقاملایی، سحر (1399). نقش شهروندان در مواجهه با بحران‌های زیست‌محیطی، بررسی مسائل اجتماعی ایران، 11(1)، 310-342.
[37] ورنر بیرهوف، هانس (1395). رفتارهای اجتماعی مطلوب از دیدگاه روانشناسی اجتماعی، ترجمۀ رضوان صدقی‌نژاد، چاپ دوم، گل‌آذین.
[38] Cheng, Z., Mendolia, S., Paloyo, A., Savage, D.,A., & Tani, M. (2021). Working parents, financial insecurity, and childcare: mental health in the time of COVID-19 in the UK Review of Economics of the Household,19(1), 123-144 doi: 10.1007/s11150-020-09538-3
[39] Elsaid, K., Olabi, V., Taha Sayed, E., Wilberforce, T., & Abdelkareem, M.A. (2021) Effects of COVID-19 on the environment: An overview on air, water, wastewater, and Solid waste,
Journal of Environmental Management, 292(3): 112694,
https://doi.org/10.1016/j.jenvman.2021.112694
[40] Fortier, N. (2020). COVID-19, gender inequality, and the responsibility of the state. International Journal of Wellbeing, 10(3), 77-93 doi:10.5502/ijw.v10i3.1305
[41] Hatch, C. D., & Stephen, SH. A. (2015). Gender Effects on Perceptions of Individual and Corporate Social Responsibility.
Journal of Applied Business and Economics, 63-70,
http://www.na-businesspress.com/jabeopen.
[42] Saldana, J. (2015). The Coding Manual for Qualitative Researchers 3rd Edition, SAGE Publications.
[43] Severo, E. A., De Guimaraes, J. C. F., & Dellarmelin, M. L. (2021). Impact of the COVID-19 pandemic on environmental awareness, sustainable consumption and social responsibility: Evidence from generations in Brazil and Portugal. Journal of cleaner production, 286, 124947 https://doi.org/10.1016/j.jclepro.2020.124947
[44] Winterich, K. P., & Zhang, Y. (2014). Accepting Inequality Deters Responsibility: How Power Distance Decreases Charitable Behavior. Journal of Consumer Research, 274-293 https://doi.org/10.1086/675927
[45] Watson, M. F., Bacigalupe, G., Daneshpour, M., Han, W. J., & Parra‐Cardona, R. (2020). COVID‐19 interconnectedness: Health inequity, the climate crisis, and collective trauma. Family Process, 59(3), 832-846 https://doi.org/10.1111/famp.12572
)