[1]. ابراهیمی، شهرام (1399). بزه‌انگاری عدم انجام تدابیر پیشگیری از بزهکاری، زیر نظر دانشنامۀ سیاستگذاری حقوقی، معاونت حقوقی رئیس جمهور.
[2]. املی، پاتریک (1398). جُرم و ریسک، ترجمۀ یزدان صیقل و امیر ایرانی، نشر جنگل.
[3]. امیدی، جلیل (1398). «مسئولیت دادستان در پیشگیری از حوادث زیانبار؛ با نگاهی به حادثۀ پلاسکو»، در: افق‌های نوین حقوق کیفری: مجموعه مقالات در نکوداشت‌نامۀ استاد دکتر حسین آقایی‌نیا، تهران: میزان.
[4]. ایارگر، حسین (1396). نظارت بر مجرمان خطرناک (رویکرد حقوقی- جرم‌شناختی)، انتشارات دانشگاه علوم انتظامی امین.
[5]. ایرانی، امیر (1398).جرم‌انگاری و پاسخ‌گذاری رفتارهای مخاطره‌آمیز، رسالۀ دکتری حقوق جزا و جرم‌شناسی دانشگاه شیراز.
[6]. بن فیس، فیلیپ (1386). تحولات اخیر حقوق کیفری اطفال فرانسه در پرتو قانون پیشگیری از بزهکاری 5 مارس 2007، ترجمۀ شهرام ابراهیمی، مطالعات پیشگیری از جرم، سال دوم، شمارۀ چهارم، ص 180-159.
[7]. پاکنهاد، امیر (1394). سیاست جنایی ریسک‌مدار، چ دوم، تهران: میزان.
[8]. پرادل، ژان (1386). جرائم علیه اشخاص (آسیب‌های جسمی)، ترجمۀ مجید ادیب، تهران: میزان.
[9]. جلالی، محمود؛ و موسوی، زینب‌سادات (1395). جهانی شدن تروریسم و راهکارهای حمایت مؤثر از بزه‌دیدگان آن، دوفصلنامۀ پژوهشنامه حقوق کیفری، دورۀ هفتم، شمارۀ 1 (پیاپی 13) ص 99-73.
[10]. حسینی، سید محمد؛ ساعدی، زهرا؛ و صادقی، آزاده (1391). «نگاهی به تحولات مفهومی و کارکردی در کیفرشناسی نوین»، مجلۀ حقوقی دادگستری، سال 76، شمارۀ 79، ص 178-155.
[11]. دنی، دیوید (1393). ریسک و جامعه، ترجمۀ صالح کاشانی محمدی، انتشارات پژوهشکدۀ بیمه.
[12]. رضوانی، سودابه (1396). مفهوم خطرناکی در علوم جنایی، تهران: میزان.
[13]. رضوانی، سودابه (1391). مدیریت انسان‌مدار ریسک جرم، تهران: میزان.
[14]. زینالی، امیرحمزه (1394). جهانی شدن حقوق کیفری (در قلمرو حمایت از کودکان در برابر بزه‌دیدگی)، تهران: میزان.
[15]. صفاری، علی؛ و صابری، راضیه (1396). «هشداررسانی؛ ضابطۀ اصلی رفع مسئولیت در پیشگیری وضعی خطرناک از جرم»، پژوهش حقوق کیفری، دورۀ پنجم، شمارۀ 18، ص 210-165.
[16]. عبداللهی، افشین؛ و بهرامی، هیمن (1390). «توجه به حالت خطرناک برای مدیریت و کنترل بزهکاری»، تعالی حقوق، سال چهارم، شماره‌های ۱۳ و ۱۴، ص 124-113.
[17]. فروغی، فضل‌الله؛ و ایرانی، امیر (1397). «بازشناسی معیارمدار از تحولات ارکان رفتارهای مجرمانۀ مخاطره‌آمیز»، مدیریت مخاطرات محیطی، دورۀ پنجم، شمارۀ 2، ص 165-143.
[18]. مقیمی، ابراهیم (1394). دانش مخاطرات (برای زندگی با کیفیت بهتر)، چ دوم،تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
[19]. نجفی ابرندآبادی، علی‌حسین؛ و رضوانی، سودابه (1394). «سلبِ آزادی پیشگیری‌محور با تأکید بر مادۀ 150 قانون مجازات اسلامی 1392»، پژوهش حقوق کیفری، سال چهارم، شمارۀ 12،ص 42-9.
[20]. نجفی ابرندآبادی، علی‌حسین؛ حبیب‌زاده، محمدجعفر؛ و بابایی، محمدعلی (1383). «جرائم مانع (جرائم بازدارنده)»، مدرس علوم انسانی، دورۀ 8، شمارۀ ویژه‌نامه (پیاپی 37)، ص 48-23.
[21]. نجفی ابرندآبادی، علی‌حسین (1396). جنایات بین‌المللی و جرم‌شناسی، دیباچه در: جرم‌شناسی فراملی به‌سوی جرم‌شناسی جنایات بین‌المللی، به کوشش حمیدرضا نیکوکار، تهران: میزان.
[22]. Bevir M.; & Rhodes R. A. W. (2003) Interpreting British Governance. London: Routledge.
[23]. D. Caron et Cl. Carbonaro, Risques causés à autrui, J.-Cl. Pénal, art. 223-1 et 223-2.
[24]. Jérôme Lasserre, Rôle du juge en matière de risques causés à autrui, AJ Pénal 2020.
[25]. Marc Puech (1994). De la mise en danger d'autrui, Recueil Dalloz.
[26]. Pascal Beauvais, L'infraction-obstacle terroriste à l'épreuve du contrôle constitutionnel de nécessité, RSC 2018.
[27]. Pratt, John; & Dickson, Marny (1997). “Dangerous, Inadequate, Invisible, Out: Episodes in the criminological career of habitual criminals”, Theoretical Criminology, 1(3), pp: 363-384.
[28]. Pratt, John (2001). “Dangerosite, risqué et technologies du pouvoir”, Criminologie, 34(1), pp: 103-121.
[29]. Pratt, John. (1998). “Dangerousness, Risk and Technologies of Power”, in P. O'Malley (Ed), Crime and the Risk Society Bristol: Ashgate, pp: 300-327.
[30]. Y. Mayaud (2007). Risques causés à autrui, Rép. pén, n° 27 s.
[31]. Véronique Cohen-Donsimoni, L'entreprise face à l'émergence du délit de risques causés à autrui, AJ Pénal 2016 p.356.
)