[1] آذری، غلامرضا (1377). کاربرد تحلیل محتوا در سینما، رسانه، 34، 76-81.
[2] رز، ژیلیان (1393). روش و روش‌شناسی تحلیل تصویر، ترجمۀ سید جمال‌الدین اکبرزاده جهرمی، تهران: پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات و مرکز آموزش و سنجش افکار صدا و سیما.
[3] رفیعی، سمیرا (1397). سلبریتی‌ها در کمک‌های مردمی و بازتاب آن در رسانه‌ها، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، دانشکدۀ علوم انسانی، مؤسسۀ آموزش عالی سبز.
[4] زارع، مهدی (۱۳۹۵). چرا دانش مخاطرات، مدیریت مخاطرات محیطی، ۳(2)، 91-94.
[5] شمشیریان، وحید؛ افهمی، رضا؛ و شیخ‌مهدی، علی (1399). رابطۀ زیبایی‌شناسی تصویر با آگاهی زیست‌محیطی از منظر نظریه‌پردازان اکوسینما، هنرهای زیبا، هنرهای نمایشی و موسیقی، 25(3)، 15-24.
[6] غلامی، فرزاد (1400). ارتباطات زیست‌محیطی و آب: تحلیل محتوای مستندهای دهۀ هشتاد و نود سینمای ایران، فصلنامۀ انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات، 17(63). 11-32.
[7] فلیک، اوه (1392). درآمدی بر تحقیق کیفی، ترجمۀ هادی جلیلی، تهران: نشر نی.
[8] لطیفی، محمدفرید؛ و فلاحی قمی، محمد (1395). کتاب مرجع مخاطرات طبیعی ایران، تهران: رویان‌پژوه.
[9] لیندلاف، تامس؛ و تیلور، برایان (1388). روش‌های تحقیق کیفی در علوم ارتباطات، ترجمۀ عبدالله گیویان، تهران: همشهری.
[10] محمدپور، احمد (1390). روش تحقیق کیفی، ضد روش 2، تهران: جامعه‌شناسان.
[11] معتمد، رضا؛ منصور لکورج، محمدهادی؛ و رشیدوش، وحید (1403). آب‌باوری مردم برای مدیریت و کاهش مخاطرات برمبنای میراث مکتوب: مطالعة موردی جامعۀ ایرانی از صفویه تا قاجار. مدیریت مخاطرات محیطی، 11(1)، 31-41.
[12] مقیمی، ابراهیم (۱۴۰۱). استراتژی علم مخاطره‌شناسی، آیا علم مخاطره‌شناسی استراتژی دارد؟، مدیریت مخاطرات محیطی، ۹(1)، 45-54.
[13] مقیمی، ابراهیم (1403). رویکرد جدید به مخاطرات محیطی و توسعۀ پایدار در ایران، مدیریت مخاطرات محیطی، 11 (1)، 73-84.
[14] نادری، احمد؛ و سلیمی، مینو (1400). درآمدی بر انسان‌شناسی فاجعه، تهران: جهاد دانشگاهی.
[15] نیازی، محسن؛ و مرتضوی، آمنه (1394). بررسی و تحلیل اندیشه و نظریه‌های اروینگ گافمن، تهران: کنفرانس بین‌المللی علوم انسانی، روان‌شناسی و علوم اجتماعی.
[16] Anderson, B. (2006). Imagined Communities. London:Verso.
[17] Clerveaux, V., Spence, B., & Katada, T. (2010). Promoting disaster awareness in multicultural societies: The DAG approach. Disaster Prevention and Management: An International Journal, 19 (2), s.199-218.
[18] Cubitt.S. (2005). Ecomedia.Rodopia, Amesterdam.
[19] Durmuş, T. (2023). The management of natural disasters in cinema: The movie “2012”. International Journal of Turkish Educational Sciences, 11(20), 64-95. DOI: http//doi.org/1046778/goputeb.1247935
[20] Hall, S. (1997). Representation: Cultural Representations and Signifying Practices (Culture Media and Identities Series). London: Sage Publications.
[21] Ivakhiv, A. (2013) Ecologies of the moving Image: Cinema,Affect, Nature, wilfrid Laurier University Press,Waterloo.
[22] Keane, S. (2006). Disaster Movies; The Cinema of catastrophe. London:Wallflower.
[23] Kitamura, Y. (2014). The possibility of holistic safety education in Japan: From the perspective of education for sustainable development (ESD).
International Association of Traffic and Safety Sciences, 38(1), 40-47.
https://doi.org/10.1016/j.iatssr.2014.05.004.
[24] Lincoln, Y.S., & Guba, E.G. (1985). Naturalistic Inquiry. Newbury Park, CA: Sage. ISBN: 9780803924314.
[25] Marks, L.U. (2000).The Skin of the Film: Intercultural Cinema, Embodiment, and the Senses. Durham: Duke University Press.
[26] Mathias, N. (2020). Disater Cinema in Historical Perspective: Mesitations of the
[27] Meiner, C., & Kristin V., eds (2012). The Cultural Life of Catastrophes and Crises. Berlin: De Gruyter.
[28] Sanders, J. (2009). Studing Disaster Movies.Leighton Buzzard Auteur.Sublime.Amsterdam: Amsterdam University Press. (10.5117/9789463720120_CH01).
[29] Webb, G.R. (2007). The Popular Cultural of Disaster: Exploring a New Dimension of Disaster Research; In Handbook of Disaster Research. Edited by Havidan Rodriguez, Enrico Quarantelli and Russell Dynes. New York: Springer,430-440.
)