[1]. اسمیت، کیت (1392). مخاطرات محیطی، ترجمۀ ابراهیم مقیمی و شاپور گودرزی‌نژاد، تهران: سمت.
[2]. پارسی‌زاده، فرخ (1390). «بررسی روش‌های اطلاع‌رسانی در فرایند پاسخ به زلزله‌ها؛ مورد‌شناسی زلزلۀ 5 دی 1382 بم»، پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله.
[3]. حبیبی، کیومرث؛ سرکارگر اردکانی، علی؛ یوسفی، زاهد؛ و صفدرنژاد، مجتبی (1392). «پیاده‌سازی الگوریتم‌های سلسله‌مراتبی/ فازی جهت تعیین آسیب‌پذیری چندعامله هستۀ مرکزی شهرها (منطقۀ 12 تهران)»، دوفصلنامۀ علمی و پژوهشی مدیریت بحران، دورۀ 1، ش 2، ص 76-67.
[4]. خانیکی، هادی (1387). «ارتباطات مخاطره، ارتباطات بحران: زمینه‌ها، مفاهیم و نظریه‌ها»، فصلنامۀ علمی ترویجی رسانه، دورۀ 19، ش 74، ص 106 -81.
[5]. سازمان بهداشت جهانی (WHO) (1992).
[6]. مقیمی، ابراهیم (1393). دانش مخاطرات (برای زندگی با کیفیت بهتر و محیط پایدارتر)، تهران: مؤسسۀ انتشارات دانشگاه تهران.
[7]. نامداری، منا (1394). بررسی و ارزیابی نقش رادیو در مدیریت سانحه و بحران در مخاطرات طبیعی با تأکید بر زلزله، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد. دانشکدۀ جغرافیای دانشگاه تهران.
[8]. نصراللهی، اکبر (1389). مدیریت پوشش خبری بحران، مرکز مطالعات و توسعۀ رسانه‌ها.
[9]. نصراللهی، اکبر (1393). راهنمای پوشش خبری در رسانه‌ها، انتشارات خبرگزاری فارس.
[10]. Hjorth, Larissa; & Kim, Kyoung-Hwa Yonnie (2011). “Good grief: the role of social mobile media in the 3.11 earthquake disaster in Japan”, Digital Creativity, 22:3, pp: 187-199, DOI:
10.1080/14626268.2011.604640
[11]. Yates, Dave.; & Paquette Scott. (2011). “Emergency knowledge management and social media technologies: A case study of the 2010 Haitian earthquake”, International Journal of Information Management, 31, 1, pp. 6-13.
)