[3]. برخوردار، ایرج (1381). اصول تهیۀ برنامه‌های رادیویی. تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[4]. بشیر، حسن (1387). «رسانه‌ها و معناشناسی بحران»، فصلنامۀ پژوهش‌های ارتباطی، دورۀ 15، ش 55، ص 31-9.
[5]. بیمن، جیم (1383). مصاحبۀ رادیویی، ترجمۀ احمد ارژمند، تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[6]. پاتر، دیوید جیمز (1391). بازشناسی رسانه‌های جمعی با رویکرد سواد رسانه‌ای، ترجمۀ امیر یزدیان، منا نادعلی و پیام آزادی، قم: صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، مرکز پژوهش‌های اسلامی.
[7]. تاجیک، محمدرضا (1379). مدیریت بحران: فرهنگ گفتمان.
[8]. تبریزی، منصوره (1393). «تحلیل محتوای کیفی از منظر رویکردهای قیاسی و استقرایی»، فصلنامۀ علوم اجتماعی، دورۀ 21، ش 138-105.
[9]. خجسته، حسن (1384). «بحران بلایای طبیعی و نقش ویژۀ رادیو در کنترل آن»، فصلنامۀ پژوهش و سنجش، ش 42 و 43، ص 26-7.
[10]. دوروکس،
اوئن (1387). «تحلیل محتوای بازنمایی‌های رسانه‌ای در جهان نابرابر»، ترجمۀ سیدمحمد
مهدی‌زاده،
مجلۀ رسانه، دورۀ 19، ش 1(77)، ص 144-127.
[11]. روشندل اربطانی، طاهر (1387). «نقش مدیریت رسانه در تحول بحران از تهدید به فرصت»، فصلنامۀ پژوهش‌های ارتباطی، ش 55، ص 162-141.
[12]. سازمان هواشناسی کشور (1398). اطلاعیۀ شمارۀ 3 چهارشنبه 7 فروردین 1398.
[13]. سبیلان اردستانی، حسن (1386). رادیو و مدیریت بحران، تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[14]. شفیعی، زهرا (1396). «الگویابی از شیوه‌های تولیدی در برنامه‌های رادیو برای تولید برنامه‌های رادیویی در شرایط بحران (رادیو جبهه)»، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه صداوسیما.
[15]. صادقی، عادل (1386). واژه‌نامۀ برنامه‌سازی رادیویی. تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[16]. صفائیان، زهرا (1391). آگهی خدمات عمومی، تهران ادارۀ کل پژوهش‌های رادیو.
[17]. صلواتیان، سیاوش؛ و روشندل اربطانی، طاهر (1390). «مدیریت رسانه‌ای بحران؛ رویکردی پیشگیرانۀ رسانه‌ها و مدیریت بحران»، فصلنامۀ پژوهش‌های ارتباطی، دورۀ 18، شمارۀ 2(66)، ص 176-149.
[18]. صلواتیان، سیاوش (1395). «طراحی الگوی جامع نقش رادیو و تلویزیون‌های محلی و ملی در مدیریت مخاطرات طبیعی ایران»، مدیریت مخاطرات محیطی، دورۀ 3 ش 3، ص 232-211.
[19]. عبداللهی، مجید (1391). مدیریت بحران در نواحی شهری، سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور.
[20]. عفیفی، محمدابراهیم (1394). بحران‌های محیطی ایران، پیروز.
[21]. قاضی‌زاده، علی‌اکبر (1381). گزارشگری در رادیو. تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[22]. کرایسل، آندرو (1381) درک رادیو، ترجمۀ معصومه عصام، تهران: تحقیق و توسعۀ صدا.
[23]. لیندف، تامس؛ و تیلور، برایان (1397) «روش‌های تحقیق کیفی در علوم ارتباطات»، ترجمۀ عبدالله گیویان، چ 3، تهران: انتشارات همشهری چ سوم.
[24]. محمدپور، احمد (1390). روش تحقیق کیفی، ضد روش 2؛ مراحل و رویه‌های عملی در روش‌شناسی کیفی. تهران: جامعه‌شناسان.
[25]. معتمدنژاد، کاظم (1385). وسایل ارتباط‌جمعی، ج 1، تهران: دانشگاه علامه طباطبایی.
[26]. میرزایی، احمد (1391). واژه‌نامۀ برنامه‌سازی رادیویی. تهران: دفتر پژوهش‌های رادیو.
[28]. Martín-Santana, josefa D.; Reinares-Lara, Eva; & Reinares-Lara, Pedro (2017). “Using Radio Advertising to Promote Blood Donation”, Journal of Nonprofit & Public Sector Marketing,p: 52-73.
[29]. Spence, Patric R.; McIntyre, J. J.; Lachlan, Kenneth A.; Savage, Maureen E.; & Seege, Matthew W. (2011). “Serving the Public Interest in aCrisis: Does Local Radio Meetthe Public Interest?”, Journal of Contingencies and Crisis Management, Vol, 19, No. 4.
[30]. Stafford, M. R.; Stafford, T. F.; & Day, E. (2002). “A contingency approach: The effects of spokesperson type and service on service advertising perception”, Journal of Advertising, 31(2), P: 17-34.
[31]. Thomas, David R. (2006). “A General inductive approach for qualitative
data analysis”, American Journal of Evaluation. Vol 27. No. 2, p2
)